’s Heerenloo is een campagne gestart om het gebruik van dwang in de zorg terug te dringen. De campagne is genaamd: “Net zo vrij als jij”. Bij ons in de regio Noordwijkerduin Begeleiden in Noordwijk zijn wij al een aardig eind op weg. Onderstaand filmpje is onderdeel van de campagne.
Ik verrot
Ik ontbind en keer naar binnen
Mijn stem slinkt en sterft
Ik vermaal mijn oude verrotte gedachten
tot mest voor de lente
wanneer ik mij weer binnenstebuiten zal keren
zal groeien en stralen
als een man zonder schaduw
Als Rivieren Konden Vertellen is een serie waarin Rob Hof op zoek gaat naar de band tussen mens en rivier. In het eerste deel, dat zondag 15 oktober wordt uitgezonden zien we vijf korte portretten van een visser, een onderwijzeres, een leraar, een roeister en een monnik die op intieme wijze de band tonen tussen de Mekong en haar bewoners. Tijdens de volkerenmoord van Pol Pot (die 3 jaar, 8 Maanden en 20 dagen duurde) verloor een kwart van de Cambodjaanse bevolking haar leven. De rivier zag slechts pijn en verdriet, zegt Monnik Luon Savath. Voor de leraar, die zijn ouders voor zijn ogen zag sterven, is de rivier een bron van troost. Voor de onderwijzeres de plek waar ze kan dromen over een betere toekomst voor haar leerlingen en zichzelf. Voor de visser is het de enige plek waar hij kan leven. En voor de roeister de plek waar ze voor even met een overwinning de armoede kan vergeten.
Centraal in deze documentaire staat de monnik Luon Savath. Samen met de boeren strijdt hij om landbouwgrond. Sinds 2005 wordt dit zonder compensatie afgepakt door de overheid, om door te verkopen aan bedrijven. Hij is de leider van hun verzet, en gaat op vredelievende wijze het gesprek aan met de autoriteiten. Hieronder de trailer. Bron: http://www.boeddhistischeomroep.nl
Trailer Mekong from Erik Hof on Vimeo.
Concentreer
Reïncarneer
Daar ben ik weer
Toen het klamme eind van zijn bestaan zich aandiende
en als de mist van oude nachten
in zijn botten doordrong
en het stillen van zijn hart
zijn adem deed stokken
reikte zijn geest verwachtingsvol naar buiten
en ontving de eerste glimp van zijn nakende geboorte
een belofte gekerfd in zijn krijtwitte gelaat
nooit was de dood zo mooi
als toen hij stierf
In de voorbije jaren heb ik al meerdere keren geprobeerd om te stoppen met het eten van vlees. Evenzovele keren is het niet gelukt. De gedachte aan die vreselijke bioindustrie en die arme kippetjes die je aan zo’n kettingband hun dood tegemoed ziet gaan was uiteindelijk nooit sterk genoeg om die andere gedachte, -die van heerlijke biefstuk met patat- defitief te onderdrukken. En meerdere levens tegelijk leven, dat gaat natuurlijk niet. Zulke faalervaringen brengen de mens tot de staat waarin hij de illusie heeft dat het verwezenlijken van zijn ideaal niet meer kan zijn dan tegen de maan pissen. Een prachtig voornemen; voor nu te moeilijk maar zeker iets voor Later Als Ik Groot Ben.
Inmiddels hoor ik officieel bij de Grote Mensen en heb ik ontdekt dat ik niet alleen een aan- en een uitknop heb. De Weg van het Midden, weet je nog? We (want Melanie doet mee) ondernemen opnieuw een poging om barmhartiger te zijn naar dieren. Zoals de Boeddha zei: “Alle wezens zijn bang voor pijn en vrezen de dood. Verplaats u in hun situatie en laat hen met rust.” We zien uiteraard heel veel voordelen in het niet meer eten van vlees. Maar het lijkt ons toch meer een kwestie van karakter, niet van argumenten. En we zijn ons daarbij bewust van onze zwakheid. We beginnen daarom iets voorzichtiger, door nog maar één keer per week vlees te eten en te bekijken hoe dat bevalt. Mocht het ons dan makkelijk af gaan kunnen we de laatste stap ook gaan zetten.
Zaterdag fietste ik langs de viskar in het centrum van Delft. Melanie was er niet en de geur van verse Lekkerbekjes kwam me tegemoed. Ik bedacht me op tijd dat karakter datgene is dat iemand heeft als niemand kijkt.
Namae wa Gerard desu, shigotu wa manager desu. Shumi wa ryokoo desu, kuni wa Oranda desu.
Bovenstaande is het resultaat van onze eerste les Japans, waarbij we vooral geleerd hebben ons voor te stellen. We doen een cursus van twaalf lessen aan de universiteit van Leiden ter voorbereiding op onze reis naar Japan. Het lijkt ons namelijk beter om niet als compleet ontheemden door Japan te zwerven. Kunnen communiceren met de plaatselijke bevolking (ook al is het in het begin in steenkolenjapans) lijkt ons juist een verrijking van de hele reis. Bovendien hebben we gehoord dat de japanners het erg waarderen als je uberhaupt een poging waagt. Vantevoren waren we natuurlijk wel een beetje onzeker of we het niveau zouden aankunnen. Dat werkboek “Japanese voor busy people” ziet er immers wel erg moeilijk uit! In de praktijk viel het gelukkig mee. De grammatica is eenvoudiger dan dat van het Nederlands of het Duits. De uitspraak is wel even wennen maar niet onmogelijk. Gelukkig hoefden we nog niet te schrijven. Kanji (en die drie andere wijzen van schrijven) zijn vrij pittig. Leuk ook was het samen huiswerk maken. Twee eigenwijze mensjes aan het Japans. Woensdagochtend gaan we weer verder met de rest van het huiswerk.
Sayonara!
P.S. De vertaling van de eerste zin voor wie het nog niet vermoedde: ik heet Gerard, mijn beroep is manager. Mijn hobby is reizen en ik kom uit Nederland. En de titel van het artikel is natuurlijk “aap, noot, Mies”
